- RdB
Dan kan ik al wel dood zijn
"dan kan ik al wel dood zijn" Waren de woorden van Rico-Jay vanavond toen hij vroeg of we al genoeg geld hadden om naar Boston te gaan en ik hardop een klein rekensommetje maakte waaruit ik op maakte dat het nog wel een behoorlijk aantal maanden kon gaan duren.
Nu is dit een standaardzin in ons gezin als we het over een gebeurtenis of afspraak hebben ver in de toekomst.
Immers, in ons gezin leven we met de dag, elke dag is anders, er kan zomaar weer wat gebeuren en Rico-Jay kan zomaar weer een slechte dag hebben waardoor we alles moeten omgooien of afspraken moeten verzetten.
Rico wordt chagrijnig van de verstoppingen, het niet 'gewoon' kunnen eten en alle lekkere dingen die aan hem voorbij gaan omdat het weer een verstopping oplevert.
Dús was de (verse) aardbeien milkshake niet lekker want alleen èchte aardbeien zijn lekker. Fruithapje wilde hij niet want: "vroeger vond ik dat lekker maar toen had ik nog geen smaak!" ;-) Drinken en een beetje tomaten soep werd het uiteindelijk. Dat was het.
Hij moet immers zo leeg mogelijk zijn voor de opname, mogelijk gaan ze nu eindelijk eens van binnen kijken.
Logisch dat dit frustreert, temeer omdat er steeds niet wordt onderzocht waaróm dit steeds gebeurd en daar ligt dus ook de grondslag van de frustratie tesamen met de pijn in zijn buik.
Boston liet, via mijn contactpersoon,van zich horen dat ik niet meer zou hebben gereageerd.?! In allerijl het mailadres van zijn arts daar gezocht, gevonden, en in de cc meegenomen in de mail naar de aardige mevrouw van het ziekenhuis... Excuses en een belofte van een mooie brief was het resultaat. We moeten nog steeds eerst betalen voor we komen maarrrr... We zijn weer on speaking terms. :-)
